Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 09-01-2019 r. – 0112-KDIL3-1.4011.452.2018.1.AG

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z zorganizowaną wycieczką integracyjną.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – Bank jest osobą prawną i prowadzi działalność gospodarczą zatrudniając 25 osób. Bank utworzył Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych (ZFŚS).

Wnioskodawca jako pracodawca organizuje zagraniczną wycieczkę turystyczno-krajoznawczo- wypoczynkową, mającą na celu integrację pracowników oraz osób uprawnionych – członków rodzin pracowników. Wycieczka znajduje się w katalogu świadczeń w Regulaminie ZFŚS Wnioskodawcy i będzie dostępna dla wszystkich pracowników objętych ZFŚS. Wycieczka została postawiona do dyspozycji wszystkim pracownikom oraz członkom ich rodzin. Osoby uprawnione mogą uczestniczyć w wycieczce dobrowolnie i na równych zasadach. Decyzję o uczestnictwie w tym wydarzeniu integracyjnym podjęło 17 pracowników oraz 6 członków ich rodzin.

Koszty zorganizowania wycieczki zostaną dofinansowane ze środków ZFŚS. Zgodnie z postanowieniami Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych Banku, stanowiącego załącznik do Uchwały Zarządu Banku z dnia x, w przypadku organizowania imprez i wycieczek integracyjnych dostępność środków z funduszu jest taka sama dla wszystkich uprawnionych. W przepisie § 15 ust. 4: „Udział w imprezach integracyjnych odbywa się na powszechnej dostępności na równych zasadach, dla wszystkich za darmo, lub za jednakowym wkładem finansowym bez stosowania kryterium socjalnego”.

Realizacją wycieczki zajmuje się biuro turystyczne. Biuro podróży wyliczyło kwotę wycieczki przypadającą na jednego uczestnika na podstawie listy wszystkich uczestników oraz wszystkich kosztów organizacji wycieczki. Na koszt wycieczki składa się koszt przejazdu autokarem na lotnisko i w drodze powrotnej, przelotu samolotem, opłat lotniskowych, zakwaterowanie, wyżywienie – szwedzki stół, opłata pilota wycieczki, przejazdy, opłata usługi przewodnika. Bilety wstępu do miejsc objętych programem to koszt po stronie osób uprawnionych. Dofinansowanie z ZFŚS ma wynieść 2890 zł. Koszt wycieczki w części zostanie pokryty ze środków funduszu świadczeń socjalnych bez stosowania kryterium socjalnego.

Organizowana wycieczka ma charakter wyjazdu integracyjnego, ma umożliwić aktywny wypoczynek i ma pozytywnie wpłynąć na wzajemne relacje oraz zaangażowanie i efektywność pracy. Zorganizowanie wycieczki odbywa się w interesie pracodawcy, ponieważ integracja załogi poprawia wzajemne relacje służbowe. Integracja pracowników na wycieczce niewątpliwie będzie miała wpływ na polepszenie atmosfery w pracy, a w konsekwencji na zwiększenie jej wydajności oraz jakości.

Na koszt wycieczki złożą się m.in. koszt dojazdu, zakwaterowanie oraz wyżywienie. Koszt wycieczki jest uśredniony, ponieważ pracownicy będą korzystać z każdego jej elementu w różnym zakresie. Pracownicy zakwaterowani są w pokojach o różnym standardzie (pokoje z widokiem na morze oraz pokoje z widokiem na plac). Wyżywienie przygotowane dla uczestników wycieczki będzie w postaci tzw. „szwedzkiego stołu”, w przypadku którego nie da się określić ilości spożytego jedzenia przez każdego z pracowników. Nie wszyscy korzystają z przejazdu autokarem na lotnisko (niektórzy pracownicy planują dojazd na miejsce własnym środkiem transportu). W ramach wycieczki planowane jest grupowe zwiedzanie miejsc turystycznych.

Wnioskodawca nie przewiduje przygotowywania imiennej listy uczestników każdego z wydarzeń wyjazdu. Brak uczestnictwa w którymkolwiek z zaplanowanych elementów wycieczki nie będzie wiązał się z negatywnymi skutkami dla pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jakie będą skutki podatkowe zorganizowania dla pracowników oraz towarzyszących im członków rodzin wycieczki dofinansowywanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (ZFŚS), tj. czy koszt jednostkowy wycieczki dla poszczególnych pracowników oraz członków ich rodzin będzie przychodem podlegającym opodatkowaniu w związku z przysporzeniem majątkowym jako tzw. świadczenie nieodpłatne, a co za tym idzie, czy Bank jako płatnik będzie miał obowiązek obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od dofinansowania z ZFŚS wycieczki integracyjnej dla pracownika?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt jednostkowy wycieczki dla poszczególnych pracowników nie będzie podstawą do ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu jako tzw. świadczenie nieodpłatne, a co za tym idzie, pracodawca jako płatnik nie będzie miał obowiązku obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od dofinansowania z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych wycieczki integracyjnej dla pracownika.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy (…) uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, m.in. osoby prawne, zwane „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy (…), zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy.

Treść powyższego przepisu zobowiązuje płatnika do obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, od osób, które uzyskują od płatnika przychody ze stosunku pracy, w tym m.in. z nieodpłatnych świadczeń.

W przypadku zorganizowania wycieczki turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkowej o charakterze integracyjnym dla pracowników oraz członków ich rodzin na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. Dokonując oceny czy udział w wycieczce o charakterze integracyjnym prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu wskazanej ustawy należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym przeprowadzono analizę pozwalającą na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 wskazanej ustawy i stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które: 1) zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie); 2) zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść; 3) korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich).

Wobec stanowiska Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, iż o powstaniu przychodu z tytułu otrzymania od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń decyduje łączne spełnienie określonych wyżej przesłanek.

Udział pracowników w wycieczce, którą Wnioskodawca zamierza zorganizować mającej na celu integrację załogi i poprawienie relacji służbowych, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 omawianej ustawy. Zatem sfinansowanie przez Wnioskodawcę z ZFŚS kosztów wycieczki o charakterze integracyjnym nie powoduje powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, w konsekwencji na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mimo faktu, że pracownicy ze świadczenia skorzystają w pełni dobrowolnie, to nie będzie spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, wycieczka będzie miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to mimo, że udział w wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób przyjąć, że gdyby nie wycieczka organizowana i dofinansowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Jeżeli celem zorganizowanej wycieczki – jak w przedmiotowej sprawie – jest dodatkowo integracja załogi, wówczas jest to świadczenie ponoszone także w interesie pracodawcy. To z kolei stanowi kolejny argument przemawiający za brakiem przychodu do opodatkowania po stronie pracownika. Udział pracowników w wycieczce sfinansowanej w części z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, która będzie miała na celu polepszenie współpracy między pracownikami, zintegrowanie pracowników oraz umożliwienie aktywnego wypoczynku, co pozytywnie wpłynie na wzajemne relacje i efektywność pracy, nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego.

Warto zwrócić jeszcze uwagę na inną kwestię. To, że pracownik deklaruje chęć udziału i bierze udział w wycieczce, która jest dostępna dla wszystkich pracowników nie oznacza, że każdy zatrudniony oraz członek rodziny pracownika skorzysta w równym stopniu ze wszystkich zapewnianych w czasie wycieczki usług i produktów. Przychodem pracownika powinny być świadczenia faktycznie przez niego otrzymane, a nie takie, które na niego „przypadają”, np. w wyniku kalkulacji jednostkowego kosztu uczestnictwa. Zatem jeśli pracodawca korzysta z usług biura turystycznego, które podaje kalkulację kosztów wycieczki na jednego pracownika (koszt udziału pracownika jest znany), nie oznacza to jeszcze, że ta kwota stanowi dla pracownika przychód. Opodatkowaniu mogą podlegać tylko takie nieodpłatne świadczenia, których wartość jest indywidualnie znana i które pracownik faktycznie otrzymał. A zatem pracodawca nie ma możliwości ustalać przychodu pracownika poprzez podzielenie łącznych kosztów poniesionych na organizację wycieczki przez liczbę osób, które wezmą udział w wyjeździe.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że uczestnictwo uprawnionych w zorganizowanej przez Wnioskodawcę wycieczce integracyjnej, jest dobrowolne czyli spełnione za ich zgodą. Jednocześnie, otrzymane świadczenie w postaci dofinansowania wyjazdu ze środków ZFŚS nie przyniosło korzyść pracownikom w postaci zaoszczędzenia wydatku. Dodatkowo wycieczka odbywa się w interesie pracodawcy z uwagi na jej integracyjny charakter. Co więcej trudno przypisać wartość świadczenia indywidualnemu pracownikowi, gdyż jak wynika z wniosku nie wszyscy uczestnicy wycieczki będą korzystać w równym stopniu ze wszystkich elementów składających się na wycieczkę. W takim przypadku należy uznać, że wycieczka integracyjna jest świadczeniem ogólnie dostępnym dla wszystkich jej uczestników i nie sposób zindywidualizować świadczeń dla poszczególnych pracowników i członków rodzin.

Kierując się wykładnią nieodpłatnych świadczeń dokonaną przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 w związku z tą wycieczką u pracowników i pozostałych osób uprawnionych nie powstanie przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Udział pracowników w wycieczce nie będzie stanowić dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro udział pracowników w wycieczce w części sfinansowanej ze środków ZFŚS, w ogóle nie generuje u pracowników przychodu, to wykluczona dodatkowo jest możliwość zastosowania względem tego świadczenia zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 wskazanej ustawy.

Reasumując, w tym mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że prawidłowym jest stanowisko, iż gdy dojdzie do realizacji wycieczki o charakterze integracyjnym dla pracowników, której koszt będzie dofinansowany ze środków ZFŚS, to po stronie uprawnionych pracowników nie wystąpi przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Co za tym idzie, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie w indywidualnej interpretacji podatkowej, że wyżej wskazane stanowisko jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatne świadczenie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdził bowiem, że ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, ponieważ obejmuje wszelkie zjawiska o charakterze gospodarczym i zdarzenia prawne, których konsekwencją jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze w działalności osób prawnych, których następstwem jest nieodpłatne, czyli niezwiązane z kosztami lub inną formą świadczenia przysporzenie majątku tej osobie, mające wyraźny finansowy wymiar. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10 Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie także odnośnie do podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca – Bank organizuje zagraniczną wycieczkę turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkową dla pracowników praz członków ich rodzin. Ma ona na celu integrację pracowników oraz osób uprawnionych (członków ich rodzin). Wycieczka będzie dofinansowana ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Udział w wycieczce będzie miał charakter dobrowolny i powszechnie dostępny dla wszystkich uprawnionych.

Organizowana wycieczka ma charakter wyjazdu integracyjnego, ma umożliwić aktywny wypoczynek i ma pozytywnie wpłynąć na wzajemne relacje oraz zaangażowanie i efektywność pracy. Zorganizowanie wycieczki odbywa się w interesie pracodawcy, ponieważ integracja załogi poprawia wzajemne relacje służbowe. Integracja pracowników na wycieczce niewątpliwie będzie miała wpływ na polepszenie atmosfery w pracy, a w konsekwencji na zwiększenie jej wydajności oraz jakości.

Mając na uwadze powyższe należy wyjaśnić, że dokonując oceny, czy udział w wycieczce prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1. po pierwsze – zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. po drugie – zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. po trzecie – korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) – nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom oraz członkom ich rodzin nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom jako ich wymierną korzyść.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w przypadku finansowania wycieczki turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkowej, o charakterze integracyjnym, w której uczestniczyć będą pracownicy Wnioskodawcy oraz członkowie ich rodzin na zasadzie powszechnej dostępności, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mimo faktu, że pracownicy oraz członkowie ich rodzin ze świadczenia skorzystają w pełni dobrowolnie, to nie będzie spełnione kryterium wystąpienia po ich stronie przysporzenia majątkowego (korzyści).

Skoro, w ww. wycieczce o charakterze integracyjnym mogą brać udział wszystkie chętne osoby, to mimo, że udział w tej wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników oraz członków ich rodzin nie wystąpi korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkowej, o charakterze integracyjnym, organizowana i finansowana częściowo przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Zatem, udział pracowników Wnioskodawcy oraz członków ich rodzin w zagranicznej wycieczce turystyczno-krajoznawczo-wypoczynkowej, o charakterze integracyjnym, dofinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie stanowi dla nich przysporzenia majątkowego, a tym samym nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji po stronie pracowników nie powstanie przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca, jako płatnik, nie będzie miał obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, koszt jednostkowy wycieczki dla poszczególnych pracowników oraz członków ich rodzin nie będzie przychodem podlegającym opodatkowaniu, a co za tym idzie, Bank jako płatnik nie będzie miał obowiązku obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od dofinansowania z ZFŚS wycieczki integracyjnej dla pracownika.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/